De tweede dag. Dinsdag, 8 mei 2012

Ook vandaag zullen we al vroeg klaar staan om te gaan rijden. We pakken dit keer ons ontbijt bij Mr D'z Diner op Route 66 in Kingman. Via Facebook heb ik ze gevraagd hoe laat ze open zijn: vanaf 7 uur. Daarvoor moeten we een klein stukje terug rijden. Het is een leuke ouderwetse diner in de stijl van de jaren 60. Het Route 66 gevoel is hier volop aanwezig. We zijn dan dicht bij de oude energie centrale, waar tegenwoordig het Route 66 visitor's center is gehuisvest, net als de Route 66 association en een Route 66 museum. Daar kunnen we even rondkijken, als we zin hebben. Vervolgens nemen we een foto bij de welkom silo's van Kingman en dan gaan we op weg. We rijden in oostelijke richting over de originele Route 66.

Na ongeveer 30 mijl maken we onze eerste stop. Bij Hackberry. Vroeger was hier een zilvermijn en liep de oude spoorweg over het terrein. Eigenlijk is het onduidelijk, wat Hackberry nu eigenlijk is. Ik heb het al vaak gezien, meestal in verschillende gedaanten. De ene keer was het een winkel, de andere keer was het gesloten en weer een andere keer was het een visitor center.

Wat niet veranderde was dat er altijd een hele bende oude troep lag. Als je voldoende fantasie hebt, kun je je voorstellen dat het in vroeger tijden een echt Route 66 visitors center was. Nu is het voor ons vooral een stop plaats om even de benen te strekken en om even rond te kijken.

De volgende stop is bij een ander icoon van Route 66: Het Truxton Frontier Cafe and Motel. De laatste jaren is het er in kwaliteit niet op vooruit gegaan. Ook hier heeft de economische recessie zijn sporen achter gelaten. Vroeger at je hier de beste hamburgers van Amerika. In die tijd was de eigenaar 85 en zijn moeder woonde er ook nog. Daarna heeft de dochter het overgenomen, maar hoe het nu is... We zullen zien. Het is in ieder geval een plek, waar we even moeten stoppen, als is het maar voor een Cola Light.

Na onze stop bij het Frontier Motel toeren we lekker rustig verder op onze Harley Davidson Bikes richting het oosten. Wind door je haren, zon op je bol en het gestamp van de motor onder je. Gevoel van vrijheid. Af en toe rijdt ons een mijlenlange trein tegemoet. Machinist en Bikers groeten elkaar. Wederzijds begrip. Respect. Voor het avontuur. Voor het afleggen van de enorme afstanden door dit fantastische land. Patriottistisch gaat de arm van de biker omhoog. Ten teken van herkenning laat de machinist zijn stoomfluit gillen. Wow... Je begrijpt dit alleen, als je het hebt meegemaakt.

In de verte doemt een vaag gebouw op. Inmiddels zitten we dan al weer lang genoeg om even een stop te maken bij de Grand Canyon Caverns. Veel verder dan de parkeerplaats komen we niet, denk ik. Prachtige druipsteengrotten, waarin je een wandeling kunt maken. Mooi, zeker. Maar ik heb zo'n gevoel, dat we het geluid van de uitlaatpijpen toch nog net iets mooier vinden. Of...?

Wanneer we weer eenmaal in het zadel zitten rijden we verder over Route 66 naar het oosten. Het deel dat wij vandaag rijden is het best bewaarde en langste nog in gebruik zijnde gedeelte van The Legend, The Mother Road. De weg die zovelen van oost naar west bracht in de jaren 50 en 60. De opkomst van de auto die het allemaal mogelijk maakte om deze afstanden af te leggen. Overal eettentjes en kroegen, restaurants en hotels. Sommige nog intact, andere verlaten, vaak nog in originele staat. Het is de weg van de "Grapes of Wrath".

Een beroemd gezin, dat ook deze tocht maakte was de familie Delgadillo. Angel Delgadillo werd op 19 April 1927 in Seligman geboren. Zijn ouders waren Mexicaanse immigranten en hij had 8 broers en zussen. Net als zijn vader werd hij kapper. De kappersstoel die zijn vader in 1926 kocht is nog steeds in gebruik. Op het hoogtepunt passeerden er in Seligman 9000 auto's per dag over Route 66. Toen in 1985 de Interstate 40 werd aangelegd, stierf Seligman vrijwel uit.

Angel bleef daar echter wonen en richtte in 1987 met 14 anderen de Route 66 association op. In honderden magazines en artikelen is hij aangehaald als de Guardian Angel van Route 66. Samen met zijn vrouw Vilma en hun dochter Myrna hebben ze nu de souvenirwinkel naast zijn originele kapperswinkel. Ook scheert Angel af en toe op verzoek zijn bezoekers en is hij de verhalen verteller, die de geschiedenis van Route 66 levend houdt. Als wij er zijn is hij net 3 weken eerder 85 jaar oud geworden. Angel is het geschiedenisboekje, dat tot leven komt.

Na onze stop bij Seligman nemen we weer afscheid van Angel. Iedere keer als ik daar ben vraag ik me af, of ik hem nog wel eens een volgende keer zal zien. Toen ik er in 2010 was speelde hij nog heel gezellig een deuntje mee.

Wij rijden verder en komen aan bij een volgende plaats op Route 66: Ash Fork. In Ash Fork komen een paar belangrijke doorgangswegen bij elkaar. Dit is er de reden van, dat Ash Fork nog steeds een levendige plaats is, aan Route 66.

Even kort rondkijken en dan rijden we weer verder. We kunnen dan de snelweg op, maar bij voorkeur doen we dat nu nog niet. We slingeren nog even een beetje binnendoor en komen uiteindelijk toch in Williams aan. Williams is voorlopig de laatste echte Route 66 plaats die we deze reis zullen bezoeken. Veel meer dan er doorheen rijden doen we niet, maar het is wel leuk om even rond te kijken. Ons eindpunt voor vandaag is dan nog een dikke 30 mijl verderop. Als we zin hebben, maken we een stop bij Bellemont Harley Davidson, maar anders rijden we door naar ons eindpunt Flagstaff.

Hier logeren we in het prachtige Radisson Woodlands Plaza Hotel. 's Avonds naar Red Lobster ?

Index Motorreizen | De Hotels | De Route | Het Programma |

 Van dag tot dag |  Dag1  |  Dag3  |  E-mail:motorreizen@allure.nl