Dag 5, 20 juli 2010

Antelope Canyon	Onderweg van Page naar Monument Valley	Nederzettingen van de Anasazi indianen
Navajo National Monument	Onweer op de weg voor ons	Monument Valley

We waren voor de afwisseling weer vroeg wakker en we spoedden ons naar de receptie voor een handvol muntgeld om onze was te doen. Er stonden maar 2 wasmachines en we konden het ons niet permitteren dat anderen mensen ons voor waren want dan werd ons reisschema ernstig verstoord door het wachten op een droger, die er 90 minuten over zou doen volgens de gebruiksaanwijzing.

Toen ik de droger van een voorganger had leeggehaald raakte ik in een gesprek met jawel, een Nederlander. Ze was een beetje verbolgen dat ik haar was eruit had gehaald maar ik hoorde aan haar gemopper dat ze Nederlands was en raakte al snel even met haar in gesprek. Ze vroeg wat wij gingen doen vandaag dus ik vertelde haar over onze plannen om naar Antelope Canyon te gaan.

Het bleek dat dat niet zomaar ging en dat je dat moest reserveren bij de receptie omdat je daar alleen onder begeleiding met een tour naar toen kon. Ik liet de was de was en haastte mij naar de receptie om te checken of dit nog mogelijk was. Wederom pech, alleen nog plek om 12.00 uur. Ik vroeg of er echt niet nog een mogelijkheid was om iets eerder mee te kunnen. Ze ging even bellen en zei toen dat we mee konden als we over 10 minuten klaar konden staan. Deal!

Ed moest zich nog scheren en aankleden en we moesten nog ontbijten en terwijl ik mij omdraaide stond onze Indiaanse gids al klaar in de lobby. Stress alom, Ed zich gehaast aankleden en ik propte snel twee droge broodjes in een servetje en regelde twee glaasje jus. Ik kon gelukkig constateren dat we aan dit ontbijt verder niet veel zouden missen.

We stapten na een korte rit met een groepje andere Canyon gangers in een grote rammelende jeep die ons de woestijn in reed. Op rijden leek het helaas niet echt, ik werd bijna gelanceerd door al het gehobbel en onze Indiaan hield het gaspedaal stevig ingedrukt. We kwamen na een kwartier doorelkaar geschud te zijn aan bij een smalle ingang in een rotspartij.

De buitenkant was totaal niet bijzonder, maar zodra je binnenstapte werd je verrast door prachtige uithollingen , kleuren, kieren, en lichtspelingen waar je mond van openviel. Eens in de zoveel tijd als het verderop in het gebied heeft geregend en het stormt, vult deze Canyon zich met wind en water. Dit gebeurt meestal in het regenseizoen, een keer per jaar.

De kracht van dit water moet onvoorstelbaar zijn, je wil daar niet lopen als er een vloedgolf naar binnendendert. Hele boomstronken lagen dwars op diverse plekken in deze kloof, waar geen enkele beweging in te krijgen was, zo zwaar. Deze stronken worden door het water meegevoerd en achtergelaten. Onze gids Carl wist hele interessante dingen te vertellen en demonstreerde ook het echo effect van de verschillende hollingen. Het moet echt angstaanjagend klinken als de wind hier doorheen raast. De prachtige roze en rode kleur van het zand op de bodem van de grot zorgde mede voor de mooie kleurschakeringen om ons heen.

Na ongeveer een half uur werden we teruggehobbeld naar ons hotel. De was was klaar en wij konden vertrekken. Eerst maar eens naar Denny's voor een echt ontbijt. Onze route zou vandaag leiden naar Monument Valley, iets waar Ed enorm naar uitkeek. Helaas, onderweg werden wij weer eens opgeschrikt door een zwarte en onheilspellende lucht.

En inderdaad, net buiten Kayenta kregen we de volle laag, inclusief bliksemflitsen. We twijfelden tussen omkeren of doorrijden en gokten dat het een klein stukje verderop wel mee zou vallen. Uit voorzorg deden we onze helm op om tegen de ergste druppels gewapend te zijn. Het viel inderdaad mee, we werden wel kletsnat, maar het was maar van korte duur.

Aangekomen bij Monument Valley, werd deze bijzondere omgeving extra spannend door het contrast tussen de rode Mittens en de donkere achtergrond van de lucht, wat deze bijzondere foto opleverde. Nog even naar binnen om de handen te wassen, en dan snel verder want we hadden nog best een eind voor de boeg. Ik was nog niet binnen of "hell broke loose", een oorverdovende hoeveelheid regenwater kletterde op het dak en na een paar stevige lichtflitsen viel ook het licht binnen even helemaal uit.

Ed was intussen ook naar binnengevlucht en we besloten dat we hier net zo goed konden gaan eten. Een mooier uitzicht konden we ons bijna niet voorstellen. In de ene hand een lekker colaatje en vanuit het raam de rode gekke omhooggeschoten uitstulpingen, omringd door bliksem en donder.

Zodra het enigszins droog was spoedden wij ons weer naar de motor omdat het over niet al te lange tijd donker zou worden en door deze uitbarsting van geweld, waren we toch wel achtergeraakt op schema. Dat hebben we geweten! Net voorbij Mexican Hat begon het te regenen en dat zou die avond niet meer ophouden. En dan te bedenken, dat Ed niet eens een trui of jack bij zich had. Hij reed in T-shirt door regen en ontij.

We hebben vervolgens een kleine 2 uur gereden in de regen terwijl het steeds donkerder werd. Onverlichte wegen, soms ontbraken de strepen, slecht wegdek. Niet echt een pretje en bijzonder vermoeiend voor Ed om zo geconcentreerd te moeten doorploeteren, opletten voor gaten in de weg, koud, dieren die konden oversteken en bliksemflitsen die zo fel waren dat je er gewoon voor verblind werd. Ik zag alsmaar dat we nog maar een paar mijl moesten maar de laatste 3 mijl daar kwam echt geen eind aan.

Volledig doorgeregend, moe, bevroren en opgelucht parkeerden we op een beetje vage parkeerplaats van het hotel in Blanding, Utah. Een gehuchtje midden op een belangrijke kruising van wegen en dus een praktische plek om te overnachten. We moesten even zoeken naar de receptie maar toen we die gevonden hadden, wachtte ons niet echt een warm welkom. Een armoedige receptie met tl-verlichting, een aantal bijbels in zo'n plastic houdertje op de balie (alsof dat het eerste is wat je nodig hebt bij aankomst) en een dito kleurloze receptionist.

Er zaten 4 mensen op een bank in de soort van aangrenzende ruimte tv te kijken. Ook heel vreemd, dat doe je toch op je hotelkamer ?? Maar we hadden een hele grote mazzel dat bij aankomst in onze hotelkamer de airco uitstond, waardoor het er lekker warm was en Ed nam snel een warme douche. Ik hoorde gestommel, gevloek en het piepen van een stroeve kraan, ach ...Ed moest eerst de douche repareren want die spoot zijn magere stralen alle kanten op behalve op zijn koude gestalte. Maar uiteindelijk werden we wel weer lekker warm en kropen we uitgeput in bed.

Een vrouw die in deze omstandigheden niet gaat mopperen en klagen en het leed gewoon accepteert met "morgen is er weer een andere dag" is wel uit bijzonder hout gesneden. Ik was wel trots op Lisette. In het donker, in de regen, urenlang achterop de motor....

|   Begin van dit verslag   |   Vorige pagina   |   Volgende pagina   |   Route   |   Programma   |   Bezienswaardigheden  |

|  Home   |   Vorige verslagen   |    E-mail : motorreizen@allure.nl |