Dag 3, 18 juli 2010

Oak Creek Canyon	Ed's favorite	Sedona
Samen in Jerome	Connors House	Deelnemer aan de Memorial Ride
Williams	De weg naar de Grand Canyon	Dreigende regen

Net gegeten, gaan slapen en dan een airco hebben die het niet doet. We stonden niet erg fit op helaas. We zaten weer bijzonder vroeg aan het ontbijt en verbaasden ons over het feit dat dit ontbijt naar verhouding tot de chique uitstraling van dit hotel, erg eenvoudig was. Om 8.30 zaten we weer op de motor en besloten toch in Flagstaff even een stop te maken om te zien of ze de treeplankjes iets hoger konden verstellen. Op die manier zouden mijn korte benen wat meer steun krijgen. Gelukkig was dit geen enkel probleem en we werden uiterst vriendelijk en snel geholpen zodat we onze weg weer konden vervolgen richting Sedona.

Sedona is te herkennen door de prachtige slingerweg (89a) en de geur van dennenbossen. We bezochten een van de uitzichtpunten, waar we dichtbegroeide bergen zagen in de ochtendzon en waar onze neus werd gevuld met een heerlijke verse boslucht. Van boven af was de slingerweg naar beneden goed te zien en Ed stond te popelen om zich in deze bochten eens even lekker uit te leven. Ik zat filmend en wel achterop waardoor zijn rijkunsten later nog te bewonderen zijn.

Bij Starbucks genoten we van een heerlijke ice coffee, zon en oogverblindend uitzicht. Wat wil een mens nog meer ? Via Cottonwood kwamen we vervolgens bij Jerome, een soort hippie dorpje in de bergen waar een bekend Harley café zit. Dat het een Harley café was, werd meteen duidelijk aangezien er zo'n 30 stuks glimmend en wel voor de deur geparkeerd stonden.

Het bleek dat een van de bekende cafébezoekers zichzelf op de route vorige maand had doodgereden en er was voor hem een memorial ride georganiseerd door zijn vrienden. Hij was een ervaren en goede motorrijder, maar soms wat roekeloos en snel. Dit heeft hem helaas zijn jonge leven gekost maar vandaag werd zijn leven gevierd en herdacht door zijn vrienden! Ik had het idee dat ik een soort wild piratenhol binnenstapte, gevuld met woeste rovers, met bandana's, tatoos en baarden. Maar deze stoere mannen waren heel vriendelijk en je voelde de kameraadschap onderling. Maar het werd tijd om onze reis voort te zetten, hoewel we hier nog wel langer hadden willen blijven, we hadden nog heel wat mijlen voor de boeg.

De mooie bergroute ging over in een lange en saaie weg. Tot onze schrik begon het tanklampje te branden en was er in geen velden of wegen een tankstation te bekennen. Met dichtgeknepen billen sukkelden we met 55 mijl per uur naar Williams wat we gelukkig net op tijd haalden.

De donkere wolken hingen dreigend om ons heen maar in Williams wilden we toch even een korte stop maken om even de benen te strekken. We hadden de motor nog maar net geparkeerd of het noodweer barstte los, de fikse regenbui met harde donder en bliksem ging over in hagel. Het einde van de straat was niet meer te zien en het regenwater gutste door de goot als een klein stromend beekje. Wat een geluk dat we deze bui niet op ons kop kregen, maar we realiseerden ons ook dat deze storm met wat pech uren kon duren. Dit was gelukkig niet het geval! Het was wel meteen een behoorlijk temperatuurverschil en Ed had geen trui bij zich.

We besloten met helm verder te rijden en kregen nog wat lichte regen onderweg naar de Grand Canyon, maar we wisten de omringende regenbuien gelukkig voor te blijven. Aangekomen bij het Best Western hotel van de Grand Canyon, stonden er 3 prachtig roze gepimpte Harley's voor de deur, inclusief roze bontjes, helmen met roze pruiken en pink ribbon symbolen om de voorlampen gedrapeerd. Deze motoren trokken veel bekijks en tijdens het drinken van een overheerlijke Mojito spraken we de dames die ons het achterliggende verhaal met veel passie wilden vertellen.

Ze deden een inzamelingsactie voor borstkanker onderzoek. Een van deze dames, genaamd "fancy pants", heeft borstkanker overleefd en besloot met 40 andere vrouwen een inzamelingsactie te houden door het vragen van geld voor het maken van foto's van deze motoren. Een succesvolle actie die ze nu voor het 3e jaar deden. We wisten nog wat andere Nederlanders aan te sporen ook een donatie te doen.

Toen we later naar het steakhouse reden, een stukje verderop, waren de donkere wolken nog niet verdwenen. We waren blij dat we buiten konden eten maar gokten dat de regen niet lang uit kon blijven en wilden we droog bij het hotel aankomen, moesten we wel even flink dooreten. Het viel wederom wel weer mee met de regen en droog en wel kwamen we aan bij het hotel waar we moe maar voldaan een goede nachtrust genoten.

|   Begin van dit verslag   |   Vorige pagina   |   Volgende pagina   |   Route   |   Programma   |   Bezienswaardigheden  |

|  Home   |   Vorige verslagen   |    E-mail : motorreizen@allure.nl |