Dag 8.

14 augustus 2008

Het begin van deze dag kan helemaal niet stuk, het is jammer dat de rit op zijn eind loopt want hier zijn we voor gekomen, een stralende zon en iedereen in T Shirt. Maar eerst het belangrijkste voor een goede start, ontbijten. Het ontbijt is weer van het hotel en we schuiven aan bij een gezelschap Chinezen met een leider die onder het eten waarschijnlijk staat te vertellen hoe de toast naar binnen geschoven dient te worden, er was geen woord van te verstaan. Dat brood roosteren met een beetje jam, een eitje en wat vruchtjes bevalt prima en voldaan stappen we om 9:15 uur op de motor voor de trip naar ons laatste hotel in White Rock.

We moeten vandaag eerst weer een stuk terugrijden dus komen we weer over de 800 meter lange brug over het Okanagan Lake. Ook Kelowna kent vele verkeerslichten dus schieten we de eerste kilometers niet hard op, als we van de verkeerslichten af zijn komt de opstopping weer waar we gisteren ook in hebben gestaan. We mogen weer verder langs dit gigantisch grote Okanagan Lake tot Penticton, daar gaan we rechtsaf over een binnenweg die naar Higway 3 leidt.

Het is ook weer een mooie kronkelende weg die ons naar Keremeos voert waar we rechtsaf Higway 3 nemen. Na Olalla en River komt Hedley waar we stoppen om een kopje koffie te drinken. We komen in een klein vriendelijk restaurant waar de klant koning is en waar men er op rekent dat je dat door vertelt, althans dat staat op het bord vermeld. De waarheid ligt echter een stukje anders, we moeten gewoon wachten totdat madam bereid is ons te woord te staan en dat gebeurt alleen als het haar uitkomt en allerminst vriendelijk.

Er staat ook nog een bord dat je moet wachten totdat je een plaats aangewezen krijgt, als we daar op hadden moeten wachten hadden we White Rock zeker niet gehaald. Maar goed uiteindelijk komt de koffie met apple pie toch nog en kunnen wij na het nuttigen weer verder. Hedley is ook weer zo'n goudzoekerplaatsje dat er nog uitziet alsof de tijd er heeft stilgestaan en is vernoemd naar Robert Hedley die de meeste goudmijnen op zijn naam had staan. Hedley was een van de grootste goudmijnstreken van Canada.

We tuffen weer verder op de Higway 3 en passeren Hope, vanaf hier nemen we een flink stuk Interstate 1 zodat we flink opschieten. Het is natuurlijk altijd flink druk op zo'n Interstate, vooral het vrachtverkeer dendert daar als een razende voorbij de motoren. Op een gegeven moment gaan we de Interstate weer af en nemen Highway 13 naar White Rock. Ted kwam naar voren en wist een weggetje binnendoor en toen stonden we plotseling voor Hotel Pacific Inn, een enorm roze gebouw wat er heel deftig uitzag.

Ed en Jan gaan naar binnen en het eerste wat de receptioniste zei was: Motorrijders, weet u zeker dat u hier geboekt heeft, jazeker zegt Ed en hij tovert de boekingsnummers tevoorschijn die hij wel vijf keer op moest sommen voordat het bij de lui doordrong dat het werkelijk waar was. Buiten werd er al gespeculeerd wie er een wiellie in de hal kon maken en de Perzische tapijten om zijn achterwiel kon rollen. Maar goed alles was in orde na duizendmaal excuses en onze bagage mocht naar de kamer. Uitgerekend dit hotel had de kamers voor ons op de begane grond, dat was de hele week nog niet gelukt. Het is een van de mooiste hotels van de hele trip met een soort atrium waar de balkons binnen het gebouw zitten en diep naast de bar een prachtig zwembad.

Ted ging naar huis en sprak af dat hij ons over 3 kwartier kwam halen. Na een heerlijke douche gaan George en Jan even bij de bar een pilsje pakken, aan de bar is geen plek dus zitten we aan een tafeltje. We bestellen een Budweiser maar de barkeeper mag niet in de zaal bedienen en haalt een serveerster uit de keuken waar hij die 2 Budweisers aan geeft, zij geeft de Budweisers aan ons en gaat weer de keuken in. We zaten nog geen halve meter van de bar af, ongelofeloos allemaal.

Ted komt met de auto en brengt ons in etappes naar zijn huis. Wat een huis heeft die Ted zeg, we zitten op een grandioos balkon met uitzicht op Pacific Ocean en kijken zo op de USA. We maken kennis met de dochter van Ted en met zijn buren die ook een gezellig drankje meedrinken op het balkon. We drinken een paar biertjes en lopen naar de Boulevard waar aan het eind een restaurant is waar we wat gaan eten.

We zitten heerlijk buiten maar 's avonds koelt het toch wat te hard af hoor. Dan de terrasheaters er maar bij zodat het weer wat behaaglijker wordt. We eten daar prima en Ted brengt ons tot slot weer naar het hotel. We nemen afscheid van Ted en gaan naar bed want morgenvroeg willen we om 5:30 vertrekken naar Seattle.

| Naar de indexpagina | Naar de vorige pagina | Naar de volgende pagina |