Jan loopt om 5:00 uur al weer heerlijk buiten te wandelen en kijkt even bij Eagle Riders of de Harley's al klaar staan. Jawel hoor, buiten staan een stuk of 12 schitterende machines te wachten op hun berijders voor deze week. Als ik het zo eens bekijk, denkt Jan, dan zou ik best wel eens op zo'n Electra Glide Classic willen rijden. Als Jan terug loopt naar het hotel ziet hij al wat meer beweging en krijgt hij van de receptionist een heerlijk kopje koffie.
Het is inmiddels 6:30 als iedereen buiten loopt en naar de Ihop wandelt om een heerlijk ontbijtje te nuttigen. Het wordt het gebruikelijke ontbijt met gebakken eieren, toast, hash browns, worstjes en pannnenkoekjes, kortom veel te veel om op te eten en mee op de motor te zitten. In het restaurant tovert Ted een krantenartikel te voorschijn, waarin te zien is, dat een deel van de weg naar Whistler recent door golven is weg geslagen. We zullen nog moeite hebben er te komen. Dat begint al goed..
Om 8:30 uur kunnen we de motoren ophalen. Jan vraagt meteen of hij eventueel een Electra Glide in plaats van een Road King kan krijgen. Dat kwam de man goed uit want hij kwam al een Road King tekort. Alle motoren worden nagekeken of er schade aan zit. Dat is bij elke motor het geval, maar die van Henny had wel erg veel beschadigingen. Het leek wel of hij op zijn kant had gelegen.
Iedereen krijgt zijn Harley, George (The Tail) een Electra Glide Classic, Jan (The Longest) een Electra Glide Classic, Henny (The Bold) een Road King, Ton (The Beard), Harry (The Sharp) en Gerard (The Gramps) een Heritage Softail Classic en Ed (The Brain) een Fat Boy. Ted (The Silent) rijd op zijn eigen motor, een Honda 1100.
Met de Fatboy van Ed was nog wat mis want Ed had er een besproken met windscherm en sissybar. Helaas was er wel een met een sissybar maar geen scherm. Ed liet het er niet bij zitten en stelde voor dat ze er dan maar een van een andere motor moesten afhalen. Na veel geharrewar is dat toch gelukt zodat we om 10:00 uur konden vertrekken naar ons tweede hotel in Whistler.
Van de 30 graden van gisteren was weinig meer over maar we waren al blij dat het droog was want de voorspellingen waren niet best. Het was best koud op de motor dus goed aankleden maar. Omdat Ted in deze buurt aardig de weg weet reed hij het eerste gedeelte voorop.
De eerste mijlen gingen over de Interstate Nr. 5 maar we gingen er al snel af om een groot gedeelte binnendoor te gaan. We rijden een mooie route binnendoor maar de weg is niet in de beste staat. Hij is zeker aangelegd door dronken wegenbouwers. We komen bij een grote veerpont in Kingston die ons overvaart naar een prachtig gebied om te doorkruisen.
We komen door Oak Harbor waar we op een brug een schitterend uitzicht hebben over een meer met stranden waar veel vakantiehuisjes staan. We eten wat bij McDonalds en vervolgen onze weg. Verder komen we langs Ancortes Burlington waarna we weer de Interstate 5 op gaan richting Vancouver.
Aangezien mooie routes tijd kosten zijn we pas om 17:00 uur bij de grens tussen de VS en Canada. De douane doet niet moeilijk maar iedereen moet met zijn paspoort naar een gebouw waar een beambte een stempel in je paspoort zet. Jan was daar als eerste naar binnen geweest en wilde de anderen wat wegwijs maken in dat gebouw. Daardoor moest hij prompt zichzelf ook weer identificeren, zodat hij zijn paspoort wederom uit zijn bagage kan gaan halen.
Er werden wat vragen gesteld zoals: "hoeveel geld heb je bij je" en "wat kom je in Canada doen". Na dit oponthoud storten we ons in het spitsverkeer van Vancouver. Om de 200 meter staan we voor een stoplicht en van groene golven hebben ze hier nog nooit gehoord. In Canada denken ze dat groene golven alleen in de Canadese meren voor komen.
Maar nadat we door Vancouver heen waren werden we beloond met een schitterende bochtige weg. Helaas werd er op deze prachtige weg constant gewerkt om deze voor de Olympische Spelen van 2010 up to date te maken. Deze weg belooft wat voor de toekomst als die eenmaal klaar is. Door de wegwerkzaamheden rijd het allemaal niet zo vlot dus hebben we veel tijd nodig.
Wel komen we weer door veel pittoreske dorpjes en nederzettingen zoals Horseshoe Bay, Lions Bay, Britannia Beach, Squamish en Garibaldi. Als we Whistler op 10 kilometer genaderd zijn gebeurd er een tragisch ongeval vlak voor ons. Een Pick-Up truck slaat meerdere malen over de kop en de inzittenden lagen her en der verspreid. We weten het niet precies maar volgens de hulpdiensten zag het er niet best uit.
Jan, George, Harry, Gerard en Ton wisten er nog net met de motoren langs te komen maar toen de Brandweer, Politie en Ambulance verschenen mochten Ed, Ted en Henny er niet meer langs. In overleg met Ed is Jan met dit groepje alvast naar het hotel in Whistler gereden want het kon nog wel even duren. We kwamen om 21:00 uur aan in Whistler waar Jan het Hotel The Summit Lodge & Spa snel had gevonden. Na het inchecken konden de motoren in de parkeergarage en wij naar de kamer om ons wat op te frissen.
Toen we buiten kwamen waren Ed, Ted en Henny ook gearriveerd zodat zij ook naar hun kamer konden. Wij gingen alvast naar het restaurant The Brewhouse en lieten de receptie weten waar we zaten. In The Brewhouse was het gezellig druk en we werden bediend door vlotte dames. In deze zaak werd het bier zelf gebrouwen maar we kozen toch maar voor Bottles Longneck Budweiser. Na verloop van tijd was de rest van de groep ook aanwezig zodat we het eten konden bestellen. We hebben voortreffelijk gegeten en zijn na deze zeer lange dag voldaan naar bed gegaan voor een welverdiende nachtrust.
| Naar de indexpagina | Naar de vorige pagina | Naar de volgende pagina |