Het idee om een motorrit te maken in Canada is ontstaan tijdens de coast-to-coast rit in de USA in 2007. Ted van Ruijven, die in White Rock, Canada woont, opperde het idee en Ed, Ton, George en Harry hebben daar wel oren naar. Ed Berrevoets wil het wel regelen en toen de reis eenmaal gepland was wilden Hennie van Uffelen en Jan Kaffa ook wel mee.
Na de voorbereiding en de lange wachttijd is het eindelijk 7 augustus 2008 en kunnen we vertrekken naar Seattle. Omdat het goedkoper is om de motoren in de Verenigde Staten te huren, besluiten we in Seattle te beginnen en dan meteen naar het noorden te gaan, de Canadese grens over.
Op donderdag 7 augustus om 9:00 uur vertrekken we na een heerlijk bakkie koffie bij Ton en Rina met een taxibus naar Schiphol. Het regent pijpenstelen en er is ook nog file op de A4 zodat we gebruik maken van A44 om zodoende de file te omzeilen. Dat lukt prima want we zijn ruim op tijd op Schiphol en wachten bij de balie van VCK Travel op Ed Berrevoets.
De dame achter de balie vraagt of zij iets voor ons kan betekenen maar wij zeggen dat we op "The Boss" wachten. Na enkele minuten komt Ed, waarna wij onze instapkaarten in ontvangst nemen en kunnen inchecken. Dat inchecken voor de USA gaat met wat toestanden gepaard waar ik niet erg dol op ben, zoals vragen of alle inhoud van je koffer van jezelf is en of je het zelf hebt ingepakt. Daar begint het liegen al want ik kan me niet voorstellen dat George zijn koffer zelf inpakt.
Maar goed, de controle verloopt vriendelijk en soepel zodat we bij de gate nog wel even een pilsje kunnen drinken op een goede start van deze vakantie. Om 12:45 gaan we de A 330 van North West Airlines in en om 13:25 gaan we de lucht in. Het is tegenwoordig wel fijn op deze vluchten dat je de beschikking hebt over je eigen videosysteem zodat je een aantal films kunt zien die je zelf uitkiest.
De stewardesses komen regelmatig met de drankwagen langs maar na 2 keer is de biervoorraad al op als gevolg van de bezuinigingen vanwege de brandstofprijzen. Om 16:30 vliegen we over Groenland. Ik begrijp deze naam niet goed want het is een gigantische witte ijsvlakte met hier en daar een ijsbeer, maar dat zal ik me wel verbeelden. We hebben precies 1 uur nodig om over Groenland heen te vliegen waarna we over de Davis Straat vliegen.
Om 13:45 zet de piloot het vliegtuig op Seattle Airport neer en na 15 minuten staan we bij de band om onze bagage te pakken. Na de bagage moeten we nog met een onbemand treintje naar het hoofdgebouw dus weer de bagage inleveren. In het hoofdgebouw weten we niet op welke band onze koffers zullen komen dus dat word zoeken en wachten. Eindelijk hebben we de band gevonden en kunnen we op zoek naar de Shuttle Bus van het hotel Best Value Airport Inn.
Het is hier inmiddels 30 graden warm en daar zijn wij niet op gekleed, zweten dus. Het is hier ook 9 uur vroeger dan in Nederland dus daar moet je ook even aan wennen. Die bus komt wel maar zit vol en de chauffeur belooft dat hij direct terug komt met een groter busje. Dus maar weer wachten. "Het busje komt zo" en vervolgens zijn we toch nog vrij vlot in ons eerste hotel. Onderweg vragen we de chauffeur of hij weet waar Eagle Riders is gevestigd maar daar heeft hij nog nooit van gehoord. Terwijl hij keert om bij het hotel te komen zien we tot onze grote verbazing dat de vestiging van Eagle Riders pal naast ons hotel ligt.
We brengen onze bagage naar de kamer en frissen ons wat op. We komen hier om met 7 Harley's door Britisch Columbia te rijden dus gaan we bij Eagle Riders proberen of we de motoren vanavond al kunnen krijgen. Dat is helaas niet mogelijk want de motoren die voor ons bestemd zijn komen net binnen en moeten nog een servicebeurt krijgen. Wel kunnen we alvast een heleboel papierwerk verrichten, dat scheelt morgen weer.
We zoeken een barretje op en komen terecht bij The First Class Pub. Nou laat dat First Class er maar af want een blind paard kan daar geen schade aanrichten. Nadat de bardame ons op z'n Amerikaans heeft begroet met "Hey Hanny" en ons heeft gevraagd waar we vandaan komen en wat we gaan doen nemen we eerst een Budweiser van de tap. Het is net of deze pomp aan de achterkant van een paard is aangesloten want er zit geen schuim op en het smaakt een beetje vreemd.
We vragen om Bottles Budweiser en dat hebben ze ook. De bardame vindt Ed de verstandigste met zijn Baco waarop ik zeg dat hij zijn verstand erbij moet houden omdat hij "The Brain" van het gezelschap is. The Brain neemt een Bacootje te veel en heeft plotseling veel last van zijn arm en zegt dat hij even op zijn bed gaat liggen.
Omdat Ted heeft gebeld dat hij inmiddels ook bij het hotel staat loop ik even met Ed mee om Ted op te halen. Bij terugkomst vraagt de bardame waar The Brain is gebleven waarop wij zeggen dat zijn Brain even wat rust nodig heeft. Na een paar biertjes zijn we naar The Bull Pen gelopen, een restaurant met Karaoke wat ongeveer op 1 kilometer van het hotel ligt. Helaas was er deze avond geen Karaoke dus hebben we daar alleen maar wat gegeten.
Ed ging niet mee want hij had "teveel last van zijn arm", hij vond het beter dat hij wat op bed bleef liggen. We maken er een gezellige avond van en gaan bijtijds naar bed want na een dag van 33 uur is dat wel nodig. Bovendien zullen we morgen allemaal weer vroeg wakker zijn.
| Naar de indexpagina | Naar de vorige pagina | Naar de volgende pagina |