Het echte werk gaat beginnen

Donderdag 10 mei 2007; Omaha - Ogallala, Estes Park, Gunnison (Colorado)

We hadden een paar dagen geen internet toegang, dus het bijwerken van het verslag was een beetje lastig. Ook de telefoons hadden geen bereik dus op die paar momenten, dat we wel bereik hadden werden er veel sms-jes verstuurd en telefoontjes gepleegd. Zo weet Cock de laatste prijzen van de lelies en Harry wist precies wat de trosrozen op de veiling doen...

We hebben een saaie weg gehad, die we maar hebben ingewisseld hebben voor de US 30. Dat was iets afwisselender dan de Interstate. In elk geval zijn we lekker opgeschoten en in een paar dagen tijd hebben we de helft van de totale afstand van zo'n 4.000 mijl afgelegd.

George vertelde tijdens een van de vele stops een prachtig verhaal. Op een dag was hij als eerste thuis. Ank was er nog niet en George besloot de luier van zijn zoon te bekijken. Maar veel verder dan dat kwam hij niet, want toen hij zag dat die vol met poep zat, "vouwde hij hem gauw weer dicht", want het was zooooo smerig. Ank, wat heb je met die man ???

We hebben veel wind gehad en veel regenbuien, die dreigden hun lading boven een stel argeloze motorrijders te lozen, maar om een of andere reden zijn we steeds in staat geweest de Goden gunstig te stemmen, waardoor de regen ons bespaard bleef. Omdat je niet alles kunt hebben, kregen we wel een portie kou over ons heen, waar je niet vrolijk van wordt.

In Ogallala hadden we lekker zon, een saloon en een steakhouse direct naast het hotel. De schillen van de pinda's die we geserveerd kregen, mochten op de grond gedeponeerd worden, hetgeen wij graag en in grote hoeveelheden deden.

Na Ogallala konden we na het passeren van de grens met Colorado eindelijk onze butsmutsen afzetten. Heerlijk zonder helm met 75 mijl/uur over de interstate blazen. We dronken onderweg een kop koffie, kregen er gebak bij en werden vervolgens getrakteerd op uitzonderlijk vervoer: een paar trucks die een paar windmolens in gedeelten vervoerden. Gigantisch groot, indrukkend vervoer, wij hadden wel weer wat fotomateriaal.

Direct na aankomst in het hotel in Estes Park barstte er een enorme regenbui los, maar onze timing was dus prefect. Wij zaten inmiddels aan de bar van het nabijgelegen restaurant de serveersters het leven zuur te maken. Tracy werd omgedoopt in Esmeralda en terwijl wij de nodige alcohol naar binnen werkten, liepen er buiten een aantal wilde Elk rond.

Het Best Western Hotel in Estes park is een verschrikking. Het lijkt wel een militaire operatie. Als je wilt roken, moet je buiten het terrein van het hotel op het fietspad gaan staan. Ontbijt wordt om 9 uur strikt afgebroken, een kop koffie mee naar buiten nemen mag niet en huisdieren zijn niet toegestaan, zelfs niet in je eigen auto. Bah, wat een ongastvrij verhaal.

De pas door Rocky Mountain National Park was nog dicht, zodat we de route vandaag een beetje moesten aanpassen. Niet getreurd, Colorado stikt van de mooie routes. Een geluk bij een ongeluk was dat we terug moesten, waardoor Ed alsnog zijn horloge bij het hotel kon ophalen. Hij had het afgedaan om te meten HOE koud het nu eigenlijk was. Dat horloge biedt namelijk hoogtemeter, kompas en thermometer, wat wel handig is op zo'n reis. We verdenken hem ervan dat hij er ook porno foto's op heeft staan, maar dat hebben we niet kunnen bewijzen. Hij was vervolgens vergeten het ding weer om te doen. Gelukkig lag het dus geduldig nog buiten de kamer te wachten.

We rijden vandaag in zuidelijke richting. Nadat we een aantal lekkere bochten hebben gehad komen we uiteindelijk aan bij de US 6. Deze weg is eigenlijk een soort "loop-road" langs de Interstate. Het is een prachtige weg met veel bochten en deze gaat over de Loveland Pass, 11.000 ft hoogte, zo'n slordige 3.400 meter. Daar ligt volop sneeuw en het is er vreselijk koud. Er is zelfs een snowboarder die de gletsjer af gaat. Even later rijden wij over een piste heen en zien we dat er volop wordt geskied. Het is hier dan ook het wintersportgebied van Colorado bij uitstek.

Toch vinden we het niet erg, dat we daarna weer gaan zakken en via Leadville en Buena Vista rijden we over de US 24 verder in Zuidelijke richting. Bij Poncha Springs gooien we de tank nog maar eens vol en gaan op weg voor de laatste 60 mijl van vandaag naar Gunnison. Aangekomen in Gunnison bij het hotel blijkt het restaurant ineens gesloten te zijn. Dat is vervelend, want er is niet veel in Gunnison en wat er is ligt niet op loopafstand.

Gelukkig werkt het hotel mee en vinden ze iemand de ons met de airport shuttle naar het steakhouse van Gunnison brengt. Een paar biertjes en bacootjes later eten we ook in deze joint en daarna bellen we onze Poolse chauffeur weer, die ons vervolgens keurig ophaalt en naar het hotel brengt.

Ton is ook weer helemaal gelukkig, want wonderwel is zijn filmcamera inderdaad bij het hotel afgegeven. Helemaal blij, we kunnen nu weer filmen ook. De dag is lang geweest, de morgen komt er weer aan, dus we gaan de binnenkant van onze oogleden weer bekijken. Morgen hebben we bochten, bochten en nog eens bochten op het programma staan.

|  Naar de indexpagina   |   Naar de vorige pagina    |   Naar de volgende pagina   |