Na een goed ontbijt in het inmiddels gesloten (??) restaurant in Gunnison gingen we op weg. Voor het ontbijt is het restaurant "Josef" dus wel open en onze Poolse shuttle chauffeur van gisteravond blijkt de kok te zijn, die nu ontbijtvouchers in ontvangst neemt. De man is niet gelukkig met deze ommekeer in zijn carriere, dat was gisteravond al duidelijk geworden. In de sombere en donkere ontbijtruimte proppen we onze magen weer vol met cereals, eieren en koffie.
We begonnen met een bonus: de Black Canyon of The Gunnison. Men zei dat deze weg was gesloten, maar de CO 92 gaf ons een heerlijk aantal bochtige wegen. Hij stond wel niet op het programma voor vandaag, maar Ed stelt wel voor hem toch te rijden. Dus maken we nog een paar extra mijlen vandaag. De weg is fantastisch voor motorrijders, dat klopte wel.
Ook Harry had het enorm naar zijn zin. Zo zeer zelfs, dat hij zijn jeugd liet herleven en dacht weer op een crossmotor te zitten. Direct achter Ed rijdend schrok hij zo van het geschraap van diens steps over de grond, dat hij spontaan zijn motor tegen een bergwand parkeerde. Gelukkig was de wand voor het grootste deel van zand en op wat schrik en rommel na, stapte hij ongedeerd weer op zijn motor om de weg naar de top te vervolgen. Iets rustiger dan voorheen, maar toch met voldoende lef om lekker te rijden.
Gelukkig werd het nu steeds warmer. Via Delta reden we naar Montrose, waar het inmiddels zo'n slordige 30 graden was. Bij Sonic pakten we een colaatje, om vervolgens snel door te gaan naar Silverton. We reden over de "Million Dollar Highway" in de richting van Ouray, een prachtige weg met een enorme hoeveelheid bochten. In bochten moet je op de motor altijd extra veel gas geven. Niet alleen omdat je dan een goede wegligging hebt, maar ook omdat je immers ook voor de zijkanten van je banden hebt betaald. En eenzijdige slijtage wil je natuurlijk niet.
Volgens de locale sheriffs overdreven we die techniek nogal, waardoor de achterste vier van ons werden aangehouden. Ed en Harry waren al lang en breed in het centrum van Ouray, toen de laatste twee aankwamen, voorafgegaan door de patrouillewagen van de sheriff. We zetten ons meest onschuldige gezicht op, toen de sheriff ons vertelde dat we 96 mijl hadden gereden. Echt ? Dat zal toch niet ? Je mag daar maar 45..... De man rijdt zelf motor en na een gezellig praatje kwamen we er met een "warning" vanaf. Dat scheelde toch weer USD 125,- per persoon.
De sheriff vertelde dat hij ons niet allemaal had kunnen meten en daarom ons maar liet gaan. In zijn hart genoot hij natuurlijk van wat wij aan het doen waren, want hij had natuurlijk al lang gezien dat onze motoren uit de andere kant van het land afkomstig waren.
We wilden de aankomst van de stoomtrein vanuit Durango niet missen. De weg naar Silverton was slingerend en spectaculair. Wel weer koud, want hij ligt op zo'n 3.000 meter hoogte. In Silverton waren we veel te laat, maar gelukkig had de trein materiaalpech, waardoor diens aankomst zoveel later was dan normaal, dat alles toch nog precies goed gepland was.
We slenterden wat rond, namen een hotdog en hoopten de trein te kunnen zien vertrekken. Alles bij elkaar duurde dat zo lang, dat we onrustig werden. Dus namen we de teugels van onze stalen rossen maar weer ter hand en begonnen aan het vervolg van onze rit. Bij aankomst in Durango stopten we eerst bij de locale Harley Davidson winkel. Ed was de kou nu zo zat, dat hij een leren broek en een nieuw extra jack kocht. Hoe dat de komende tijd meegenomen moest worden in alle toch al overvolle tassenen koffers was nog niet duidelijk, maar dat zouden wel zien. Voor bepaalde dames werden wat Harley Davidson stringetjes meegenomen en een enkeling nam beschaafd een t-shirt mee.
Het hotel in Durango bood weinig, we hadden een vierpersoons- en een tweepersoonkamer, maar voor drank en plezier waren we op de stad zelf aangewezen. Zo gezegd, zo gedaan, wij zijn immers niet voor een gat te vangen. De lachsalvo's waren weer niet van de lucht en de serveersters krijgen het met de dag zwaarder te verduren. Zes kerels, meer dan een week van huis, dan gaat het nog maar over 1 ding....
Morgen gaan we naar Kayenta bij Monument Valley. Lekker warm zal het worden. We verwachten niet dat we internet toegang zullen hebben, dus het bijgewerkte verslag zal weer een paar dagen op zich laten wachten, denk ik...
| Datum | Dag | Van | Naar | Aantal Mijlen | Het Weer |
|---|---|---|---|---|---|
| 11 mei 2007 | 7 | Gunnison | Durango | 240 | Zonnig, 30 graden |
| Naar de indexpagina | Naar de vorige pagina | Naar de volgende pagina |