Dag 1 : 16 juli 2010

Oververhitting	De Hooverdam	Lake Mead
Ezels (Burro's) in Oatman	De Ghost town Oatman	Graansilo's in Kingman

Op vrijdag 15 juli 2010 vlogen we met United Airlines via Chicago naar Las Vegas. United adverteert overal dat ze van de grote maatschappijen de #1 zijn in on time performance. Helaas hadden wij de uitzondering op die mooie regel en gingen we met twee en een half uur vertraging pas door naar Sin City. Dan ben je echt moe, hoor. Bij aankomst op de luchthaven leek het of ze de föhn hadden aangezet, versterkt met een paar stevige terras heaters. De adem werd ons benomen, zo heet was het.

Door het tijdsverschil van 9 uur waren we al om 5 uur wakker. Bij Starbucks in het hotel twee cappuccino's gehaald en een cinnamon roll. Aansluitend zijn we maar naar beneden gegaan om een beetje te gokken. Opvallend detail: er gaan geen kwartjes meer in de slot machines. Jammer ! Het gerinkel en gekletter is daarmee historie. Ook geen mensen meer met geldemmertjes... Alleen nog vouchers met barcodes. Om 09:15 namen we de taxi naar het verhuurstation van Eaglerider.

Daar verliep alles heel soepel. Een paar Fransen die nog nooit op een Harley hadden gereden hebben we maar links laten liggen en om 10:15 reden wij in de warmte naar het zuiden. Met 105° F koelt het luchtgekoelde motorblok niet echt af, zodat we het stevig warm kregen. Voor de Hooverdam stond een file, vanwege veiligheids roadblocks. Met een temperatuur van 105° en een oververhitte motor was het niet te harden in onze korte broek. Ik zette de motor zo veel mogelijk af tijdens het file rijden, om de inmiddels ontstane brandvlekken aan de binnenkant van mijn benen rust te geven.

Bij aankomst op de Hooverdam wisten we niet hoe snel we van de motor af moesten komen. Met verhitte hoofden dronken we een liter water per persoon weg en gunden we onszelf wat rust en koelte. En het ergste zou nog komen...

Halverwege de US 93 naar Kingman kreeg Ed last van zijn nieren. Ook werd hij wat dizzy en liet zijn stem het afweten. Kennelijk schakelde zijn lichaam wat onderdelen uit, omdat de rest alles nodig had. We maakten daarom een stop bij Rosie's Den op Highway 93. Lisette was blij dat ze even af kon stappen en waggelde naar de koelte. Ook zij voelde zich niet goed. In anderhalf uur tijd waren we volkomen uitgedroogd en rijp voor de slacht. We namen de tijd en vooral veel water, water en nog eens water en een half uur later ging het weer voort. We trokken allebei een lange broek aan, zodat we niet nog meer brandplekken zouden krijgen van de verzengende hitte van motor en zon. Deze broeken waren niet geschikt als motorbroek, maar ja, je moet toch wat. Wat een heftig begin van onze reis....

Eenmaal in Kingman aangekomen, spoedden we ons meteen naar de Harley Davidson dealer. Lekker de koelte van de airconditioning in en meteen op jacht naar lange spijkerbroeken, want zonder was het niet te doen. De vrijetijdsbroeken die we maar even voor de gelegenheid aan hadden gedaan hadden net voldoende bescherming tegen de hitte gegeven. We slaagden erin de juiste broeken te vinden en met een veel beter gevoel stapten we weer op de motor, op weg naar Oatman. Deze slingerweg naar het rustieke Oatman is een lekkere motorweg en daar aangekomen smaakte de "Bud Lite" echt super. Ja, ook voor Ed....

Het benzineverbruik onderschattend, durfden we de terugreis naar Kingman niet te beginnen. In Oatman is geen benzinepomp en de dichtstbijzijnde was 13 mijl verderop, in Bullhead City. "So you went to hell", zou later iemand tegen me zeggen... Om maar zo min mogelijk benzine te verbruiken liet ik Lisette achter in Oatman en reed alleen naar Bullhead City. Oeps...

Maar liefst 114° F (45° C) in de woestijn. Dachten we dat we het al heet hadden, dit was helemaal bizar. Het rubber smolt zowat van de velgen en van mijzelf bleef haast niets meer dan een vetvlek over. Dat was 16 juli, je kunt het hier controleren. Het hoogste ooit gemeten is 120° F. , 48° C. Gelukkig haalde ik het en drie kwartier later was ik in Oatman terug, klaar voor wat liters vocht. Ha ha, wat een begin van onze toer. Het zou mij benieuwen of Lisette het achteraf allemaal wel leuk zou vinden.

We reden terug naar Kingman en namen een duik in het zwembad van het hotel. Inmiddels was er een harde wind opgestoken, dat beloofde niet veel goeds. Het stof dat zich de afgelopen weken had verzameld in Kingman werd met enorme kracht op ons afgevuurd, zodat we het zelfs koud hadden, toen we het zwembad uitkwamen.

Wij hadden niet gedacht dat we het ooit nog koud zouden krijgen en we zullen nooit meer mopperen als het in Nederland eens warm is... Dat we moe ons bed inrolden zal niemand meer verbazen....

|   Volgende pagina   |   Route   |   Programma   |   Bezienswaardigheden  |

|  Home   |   Vorige verslagen   |    E-mail : motorreizen@allure.nl |