Are you Born to be Wild ?
Are you Born to be Wild ?
Motorrijders met Allure Travel naar Highway 66.
Op Hemelvaartsdag was het zover : Twintig enthousiaste motorrijders stonden op het punt om Nederland te verlaten voor wat het avontuur moest gaan worden. Reisbureau Allure Travel uit Maarssenbroek had een Motorreis naar Amerika en Route 66 georganiseerd en de echte motorliefhebber wilde die kans niet voorbij laten gaan. Er werd verzameld bij de balie van Allure Travel op Schiphol, waarna er werd ingecheckt voor de vlucht van United Airlines naar Washington.
Hoewel er diverse mensen bij waren, die nog nooit hadden gevlogen, bleek dit niet tot problemen te leiden. Dat is ook het gemak van de reisleiding, die Allure Travel had verzorgd. Ed Berrevoets van Allure Travel begeleidde deze reis zelf, zodat een echte Amerika-kenner en een motorrijder aanwezig was voor eventuele problemen.
De vlucht naar Washington duurde ongeveer acht uur. Na enige tijd te hebben gewacht op de luchthaven van Washington, gingen we aan boord van de vlucht die ons naar Las Vegas zou brengen. Vroeg in de avond kwamen we aan in deze stad van Glitter en Glamour.
Op de luchthaven staan de eenarmige bandieten je al op te wachten. In elk hotel en lobby staan slotmachines. Voor kwartjes, dubbeltjes, hele dollars of nog veel grotere bedragen kun je hier machines vinden. Je wint wat, je verliest wat en je hoort steeds een stroom van munten ratelen.
Omdat het toch wel een lange dag was, ging vrijwel iedereen redelijk vroeg naar bed. Tenslotte zou het echte werk de volgende morgen na het ontbijt gaan beginnen : Onze Motor-tour over onder andere de historische Route 66 !!
Om acht uur zouden we verzamelen in de lobby. Daarna zouden we naar het verhuurstation gaan om de motoren in ontvangst te nemen. In Nederland had iedereen al een huurcontract ingevuld en de voorkeur voor een type Harley Davidson opgegeven. Want motor rijden in Amerika, ja dat hoort dan ook op een echte Harley te gebeuren.....
Terwijl Ed Berrevoets de laatste papieren invulde, werd aan iedereen uitleg gegeven over de werking van de motoren. En eindelijk was het zover : Het geronk van twintig stampende Harley's vulde het parkeer-terrein van het verhuurstation.
Gelukkig was er een volgauto met monteur en reserve-auto geregeld door Allure Travel. Daardoor hoefden we niet met onze bagage achterop de motor te rijden. We konden alle bagage achterin de volgauto laden en lekker ontspannen motor-rijden. De temperatuur was gelijk al bijna dertig graden hoger dan in Nederland : achterin de 30 graden Celcius. Heerlijk in je spijkergoed op de motor !
Nadat iedereen een proefrondje met de motor van zijn keuze op het parkeerterrein had gereden, gingen we de weg op. Het avontuur was nu echt begonnen. Ik denk dat iedereen wel een beetje zenuwachtig was. Hier hadden we allemaal zo naar toegeleefd. Maandenlang hadden we ons hier al op verheugd.
En daar reed ik dan : Op het mooie geluid van de uitlaten van mijn Harley Davidson droomde ik een beetje weg. Tot het eerste stoplicht. Ed Berrevoets reed voorop, omdat hij de weg kent. En dat was wel een verademing, want zo hoefde je niet ook nog eens op de kaart te letten. Je kon gewoon lekker ontspannen toeren.
Zoals afgesproken werd er al gauw bij McDonald's een stop gemaakt om te ontbijten. Inmiddels had de eerste motor al pech : het linker handvat liet los. Terwijl de groep wat ging eten, gingen Ed en Joop even terug om het probleem op te laten lossen. Toen iedereen weer compleet was vertrokken we in de richting van de Hoover Dam. Vlak voor de Hoover Dam wist Ed Berrevoets een mooi uitzichtpunt, waar we even stopten om foto's te maken.
Een van de deelnemers liet haar motor vallen. Hoewel er niets aan de hand was, schrok de monteur in de volgauto er wel van. Ook een van de andere motoren viel nu uit met pech. Dat was minder makkelijk op te lossen, zodat de monteur direct goed aan de bak kon. De groep besloot vast een stukje verder te rijden en op de Hoover Dam te wachten. Uiteindelijk kwam Paul bij een ander achterop aanrijden.
Wat bleek : Het zou te lang duren om zijn motor even te repareren en de reserve-motor wilde ineens ook niet meer starten, hoewel die het 's morgens nog prima had gedaan. Geen goed begin van onze reis. Maar ja, zo werd de reputatie van de Harley's wel bevestigd. Gelukkig werd de stemming er niet door bedorven en Paul nam alles heel sportief op. Hij reed zolang bij Jan achterop met ons mee. We vervolgden onze weg in de richting van Kingman. Ed Berrevoets liet ons een heel klein stukje zien en wees ons op de hoofdstraat : Dat was alvast het begin van Route 66. Toen draaide hij weer twee bochtjes en leidde ons de andere kant op, de woestijn in.
Die weg bleek ook de oude Route 66 te zijn en die leidde naar Oatman, een verlaten spookstadje. De weg er naar toe is duidelijk herkenbaar als Route 66 door de borden die er langs de kant van de weg zijn aangebracht.
Er staat zelfs halverwege een stempel met het logo op de weg. Dat kun je op onze diashow ook zien. Echt verlaten was Oatman trouwens niet; we konden er in een kroeg lekker even een pilsje drinken.
Veel tijd was ons niet gegund, wilden we niet in het donker thuiskomen. Dus gingen we al gauw weer onderweg, terug naar Kingman. De weg terug slingerde fantastisch door de bergen. Wat een prachtig stuk Motherroad was dat !
We reden verder naar ons hotel, een Best Western. Twintig ronkende motoren, die het parkeerterrein van het hotel opdraaien: Dat is vragen om aandacht. E&acuite;n van de motoren bleek benzine te lekken, de ander liep maar op &eacuite;&acuite;n cilinder en zo waren er nog wat probleempjes. Inmiddels was de monteur, Simon, ook gearriveerd, met de motor van Paul en gerepareerde reserve-motor. Hij zou 's morgens vroeg de motor van Paul gaan repareren, had hij beloofd. En dat hebben we geweten.
Ed wist een lokaal steak-house en nadat we "lekker-ding, lekker-ding, lekker-ding-ding-ding" dol hadden gemaakt, verliet iedereen na een fantastische maaltijd en met pijn in zijn kaken van het lachen het restaurant weer. Nog steeds een beetje moe van het tijdsverschil werd het ook nu niet echt laat ........
's Morgens om een uur of zes werd ik gewekt door het gebrul van een van de motoren. Simon, de monteur was al volop bezig om te sleutelen en te testen. Wel fijn, want daardoor zou iedereen tenminste weer ongestoord kunnen rijden vandaag.
En vandaag zou helemaal in het teken van de historische Route 66 staan. Belangrijk dus, dat alles wel naar wens zou gaan. Het was nu al duidelijk, dat het weer een prachtige en warme dag zou worden.
Ed had een ontbijt beloofd in een originele, traditionele Amerikaanse Route 66 Diner. Wisten wij veel, dat het Mr. D'z Diner zou zijn, precies in Kingman op Route 66!
Dit is een van de weinige nog overgebleven originele Route 66-restaurants. Hierboven zie je het interieur van Mr. D'z Diner van binnen. Met een leuke souvenir-shop en gezellige serveersters. De tent lijkt gloednieuw en het is maar moeilijk voor te stellen, dat het een van de originele etablissementen is.
De zaak heeft steeds met wisselend succes gedraaid. In de 60-er jaren waren er geen problemen, maar sinds de komst van de Interstate is het steeds minder goed verlopen. Inmiddels is de zaak weer in andere handen overgegaan.
Na het ontbijt maken we een groepsfoto bij een grote graansilo in Kingman, en dan gaan we weer rijden. Met z'n allen eerst naar een Harley-Davidson winkel. Daar wordt door iedereen gekocht wat er maar los en vast zit. Uiteindelijk vertrekken we :
Op weg op Route 66. The Motherroad.
Geen mens, die eigenlijk weet, wat we kunnen verwachten. Na enkele tientallen mijlen is dat wel duidelijk. Veel jaren 60 motels, de neon-verlichting nog (soms deels) in tact. De uitstraling is er een van grote glimmende roestvrij-stalen koelkasten en Drive-in restaurants. We genieten er allemaal van en zien in gedachten de grote Amerikaanse auto's met hun design-vinnen voorbij zoeven.
Wij tuffen met een rustig gangetje in de richting van Truxton. Halverwege Truxton stuiten we in Hackberry ineens op een onooglijke Route 66 Trading Post. Een soort souvenir-winkeltje. Met een historische uitstraling.
De 95-jarige (?) uitbater houdt precies bij hoeveel mensen er van waar over de wereld allemaal langskomen en het blijkt dat de Duitsers hier bovenaan staan. De Nederlanders zijn echter eveneens goed vertegenwoordigd. Ook hier wordt er weer door iedereen het een en ander gekocht en na de benodigde koude Coke vervolgen we onze weg.
Tegen het middaguur stoppen we in Truxton bij het Frontier Motel. Een bejaard stel zorgt hier nog voor de inwendige mens, terwijl hun ouders het ernaast gelegen souvenir-winkeltje bestieren. Samen moeten die mensen bijna vierhonderd jaar oud zijn. Maar de hamburgers met Coke smaken goed. Het etablissement is voorzien van een juke-box en Ed zorgt ervoor, dat de klanken van " I got my Kicks on Route 66" door de zaal "schallen".
De temperatuur is inmiddels tot ver in de dertig graden gestegen als we verder gaan naar Peach Springs. Ook dit gat stelt helemaal niets voor. Er is niet eens een bar. We rijden dus maar door naar Seligman waar de barber Angel Delgadillo ons al verwacht.
Angel is een levende legende : Zijn ouders hebben aan de beroemde trek van de Amerikanen vanuit het oosten van de VS naar het westen deelgenomen. Zij zijn in Seligman blijven hangen, en Angel werd er op 19 april 1927 geboren.
Hij is Mr. Route 66 en woont er nu zijn hele leven. Je kunt geen boek over deze legendarische weg opslaan, of Angel komt er in voor. Hij is nu voorzitter van de Amerikaanse Route 66 association en voorvechter van het behoud en retauratie van Route 66.
Op het internet is natuurlijk een schat aan informatie over Angel Delgadillo te vinden.
Daarna rijden we door naar Flagstaff, waar we 's avonds zouden overnachten. Onderweg wordt er veel gefotografeerd en gefilmd.De weg slingert door prachtige gebieden en 's avonds komen we bijtijds aan in Flagstaff.
Opnieuw logeren we in een prachtig hotel, waar op dat moment een huwelijksfeest gaande is. We nemen een taxi naar Black Bart's, waar we met live muziek een heerlijke steak eten.
's Avonds gaan we naar " The Zoo", officieel The Museum Club, een bar/dancing in het teken van het Wilde Westen en Route 66.
Na het tanken en het ontbijt rijden we in de richting van Sedona. Een schitterende weg door prachtig natuurschoon. Werkelijk een genot voor iedere motorrijder. Lekker veel scherpe bochten en een adembenemende natuur. Het een is nog mooier dan het ander. Iedereen geniet met volle teugen van het heerlijke weer en de fantastische route. Opnieuw slingeren we de bergen in en maken een lunch-stop in Jerome. Op de hoek van een van de straten van dit kleine plaatsje zit een echt bikers-cafe. We zijn benieuwd of daar een beetje muziek valt te horen. Voorlopig sterven we van de honger. En het is warm, dus een drankje lusten we ook graag !
Live muziek op zondagmiddag. Rock 'n Roll in Amerika in een bruine kroeg met veertig Harleys voor de deur. De tranen schieten je in de ogen bij het zien van al dat moois.
Het chroom staat te blinken in de hete middagzon, terwijl we een "BUD" stukslaan op de klanken van een heerlijke rock-song. Het is bijna jammer om door te gaan, maar ja, we zijn gekomen om te rijden. We vervolgen onze weg in de richting van Ash Fork. Ed weet nog een binnendoor-weggetje, waardoor we allemaal een kwartier door het grind moeten hobbelen. Vuil en stoffig komen we aan het einde weer op een asfalt-weg.
Inmiddels rijden we door de bossen en er wordt gewaarschuwd voor wilde dieren, die op dit uur vaak tevoorschijn komen. En inderdaad staat er ineens een wilde koe midden op de weg. In Ash Fork genieten we nog even van de laatste realiteit van Route 66. Zo meteen zullen we de Motherroad definitief verlaten. Nog even tanken op Route 66, nog even souvenirs kopen ( er zijn een paar leuke souvenir-winkels in Ash Fork), nog even rondkijken naar de uitstraling van de Route 66 en dan gaan we op weg naar Grand Canyon. Vlak voor Grand Canyon overnachten we in opnieuw een uitstekend Best Western Hotel.
Volgende week wordt een deel van de Grand Canyon afgesloten. 's Zomers kun je daar alleen per bus komen, maar wij kunnen dat deel nog per motor gaan rijden. We rijden zodoende helemaal door tot Hermits Rest.
Het ene uitzichtpunt is nog mooier dan het andere en het is absoluut kicken om op een Harley door Grand Canyon te toeren. Iedereen kan dit in zijn eigen tempo doen.
's Middags verlaten we de Grand Canyon en we rijden door in de richting van Cameron en Page. In Page overnachten we vlak bij het mooie Lake Powell.
Het ene uitzichtpunt is nog mooier dan het andere. Lake Powell is een van de mooiste meren ter wereld.
Het weer is prachtig en de route die is uitgestippeld leidt direct langs het schitterende meer. De veelkleurige rotsen steken mooi af bij het diepblauwe water. De watersporters hebben alle faciliteiten en wij motorrijders kijken onze ogen uit naar de watersporters en andersom.
We rijden door de Glen Canyon in de richting van Bryce Canyon. Het heuvelachtige gebied is schitterend. In Kanab lunchen we. De scenic byway leidt ons door de Red Canyon en de rode rotsen zijn prachtig. Je gelooft je eigen ogen niet.
De weg slingert zich door dit mooie gebied. Bij Bryce Canyon overnachten we. De mannen kopen klappertjes-pistolen en het geknal is niet van de lucht. In het hotel zoekt iedereen dekking voor onze groep en wij lachen ons allemaal helemaal krom.
Later zal blijken dat iemand de politie heeft gebeld met de mededeling, dat er een motorgroep rondrijdt met allemaal pistolen op zak. Twee Duitse motortoeristen worden later aangehouden en gefouilleerd op verdenking van het rijden met schietklaar wapentuig.
In alle vroegte hebben een paar van onze deelnemers een rondvlucht per helikopter gemaakt. Als wij vervolgens gaan rijden, blijkt dat de weg door Bryce Canyon er een voor de echte liefhebber is.
Mooi glad asfalt en de ene haarspeldbocht na de andere haarspeldbocht. Iedereen geniet met volle teugen, terwijl Bryce Canyon zelf ook prachtige uitzichten biedt. Er worden vele fotorolletjes volgeschoten en diverse video's gefilmd.
's Middags gaan we door naar Zion. Hier wijken we even af van het programma en gaan door de bergen. De weg stijgt tot 3000 meter hoogte en op een gegeven moment rijden we waarachtig weer door de sneeuw. Uiteraard wordt er even met sneeuwballen gegooid en iedereen zit rillend op de motor.
Langzaam dalen we weer naar normale hoogte en als we richting 24 graden zijn gezakt stoppen we maar eens voor een Pizza. Hier wordt driftig naar Holland gebeld en we horen, dat Ajax in de finale van de Champion's League 1-1 gelijk staat. Later nog maar eens gebeld en helaas, Ajax heeft verloren. Verontwaardigd over zoveel onrecht rijden we maar weer verder in de richting van Zion National Park. Dit is misschien wel het mooiste Park wat we gezien hebben.
De haarspeldbochten door dit park tegen een achtergrond van steile, roodgekleurde rotswanden maken Zion National Park fantastisch. We moeten met z'n allen door een tunnel van 1600 meter lengte. Dat is natuurlijk een feest met 20 Harley's.
Knetterend en toeterend komen we allemaal de tunnel weer uit. De zonnebrillen weer op en voort gaat het weer. Tjonge, wat is dit een prachtig National Park. Het is echt een reis van superlatieven.
Vlak bij de uitgang kunnen we naar een IMAX-film gaan kijken. Niet iedereen wil mee, dus een deel van onze groep rijdt rechtstreeks naar St. George, het eindpunt van vandaag. De rest gaat mee voor een IMAX-film over Zion National Park.
Het flauwe verhaal van de film dient eigenlijk alleen maar om de schitterende beelden aan elkaar te plakken. Persoonlijk had ik liever die beelden gehad zonder het slappe commentaar, maar de film was fantastisch.
Hierdoor komen we wat laat aan in St. George. Utah is de Mormonen-stad en drinken, eten en roken is hier allemaal aan regels gebonden. Om tien uur blijkt alles gesloten te zijn, behalve de drive-through van Burger King.
Dus stappen Bert en Ed op de motor en gaan gewoon 15 Hamburgers en 15 friet en 15 drankjes halen. Op de motor door het drive-through deel en dan 15 maaltijden. Je kunt je de gezichten van het personeel van Burger King wel voorstellen. Na de nodige biertjes dient zich ook hier de nacht aan.
Helaas is de laatste dag aangebroken. Er moet wel een stukje Interstate worden afgelegd, maar zodra we kunnen verlaten we deze weer. Al gauw moeten de helmen weer op, want in Nevada is er wel een helmplicht. Iedereen baalt daar vreselijk van, na een week rijden zonder helm is het nu echt weer afzien; 38 graden en een helm op je kop. Nee, geef mij Arizona en Utah maar.
We rijden een slingerweg langs Lake Mead en komen uiteindelijk weer in Las Vegas aan. We gokken nog wat en gaan dan ons bed in, want de volgende morgen vliegen we al bijtijds terug. Vermoeid maar verrijkt met een UNIEKE ervaring stappen we op Schiphol weer uit. Iedereen krijgt van Coca-Cola een T-shirt met de tekst :
"Route 66, I did it on a bike !"
Dan gaat iedereen huiswaarts. Er is helaas een einde gekomen aan een fantastische reis. Ik zal nooit meer dezelfde zijn. Volgend jaar ga ik zeker weer mee. Ik heb maar één probleem : Het duurt te lang voor het weer zo ver is.
| Terug naar de Motor-pagina |
